ప్రియతమా!

ఒక అత్మీయురాలి ఆవేదనకు స్పందించి రాసిన నా మొదటి కవిత.

ప్రియతమా!
ఒక్కోసారి వెల్లువలా వచ్చి నన్నల్లుకుని అంతులేని అనురాగంలో ముంచెత్తుతావు. 
ఒక్కోసారి అంతులేని దూరానికి నన్ను నెట్టేసి నిర్లిప్తంగా మారిపోతావు.
అప్పుడే నాకు కలుగుతుందో చిన్న సందేహం!
నీమదిలో ‘నేను’ నేను మాత్రమె ఉన్నానుకొంటే అదొక మదురమైన మరపురాని అనుభూతి
వేరొకరు నీ ఆలోచనల్లోనైనా చోటుచేసుకున్నారనిపిస్తే అంతులేని ఆవేదన నాకు.
నిన్ను నిలదీస్తే నాదంతా ఒట్టిభ్రమ అంటావు.
భ్రమే అనుకో! దరిచేర్చుకుని నీ ప్రేమపాశంతో బంధించి లాలించ వచ్చుగా!
కానీ నీలో కనిపించే నిర్లక్ష్యబావన నన్ను నిలువునా దహించివేస్తూంది.
నా సేవలు నిన్ను తృప్తి పరచటం లేదా? నా అనురాగంలో వెలితి కనిపిస్తూందా?
ఏమిటి నా నేరం? ఎందుకు నాకీ శిక్ష!

- పొన్నాడ లక్ష్మి