 |
| వ్యాఖ్యను జోడించు |
ఆమెరికా మిరప తెలుగునేలపైకి.....
13 – 14 శతాబ్దాల కాలంలో భారతదేశానికి దగ్గరమార్గం కనుక్కోవాలనే ప్రయత్నాలు ముమ్మరం అయాయి. నేలదారి ఎంత ప్రమాదకరమో అరేబియా సముద్రంలో ఓడ ప్రయాణం కూడా అంతే ప్రమాదకరం, అయిన పరిస్థితుల్లో భారతదేశం వచ్చి సురక్షితంగా సరుకు తీసుకెళ్ళే మార్గంకోసం వెదుకులాట ప్రారంభమైనది.
కోలంబస్ కూడా ఇండియాకి దారి కనుక్కొంటూ ఇలాగె బయల్దేరి పొరపాటున అమెరికా వైపు వెళ్ళాడని అంటారు. మెక్సికో సమీపంలో ఓడ చేరింది. అక్కడాయనకి యెర్రని పండ్లు కనిపించాయి. ఒకటి కొరికి చూసాడు. కారం నషాళానికి అంటింది. కారంగా ఉండే పళ్ళు కూడా ఉంటాయా?
కొలంబస్ దృష్టి మిరియాల మీద ఉంది. ఎక్కడ కారపురుచి కనిపిస్తుందో అదే ఇండియా అని ఆయన నమ్మకం. ఇక్కడ కారపుకాయలు కనిపించాయి. ఇదే ఇండియా అనుకున్నాడు.
మిరియాలు నల్లగా ఉంటాయి. కానీ ఇవి ఎర్రగా ఉన్నాయి కదా, వీటిని రెడ్ పెప్పర్ అన్నాడు. ఇండియన్లు నల్లగా ఉంటారు కదా – ఇక్కడి మనుషులు ఎర్రగా ఉన్నారు.వాళ్ళని రెడ్ ఇండియన్లు అని అన్నారు. ఆ తర్వాత తేలింది అది అమెరికా ఖండం అని. ఏమయితే నేం?కారంగా ఉండే మరో కాయలు కనుక్కోవడం జరిగింది.
స్థానికంగా రెడ్ ఇండియన్లు “చివే” అని పిలిచేవాళ్ళు. వీటిని యూరోపియన్లు “చిలీ” అన్నారు. కాలక్రమంలో అవి చిల్లీలగా మారాయి. స్పెయిన్ వాళ్ళు అమెరికా వెళ్లి ఓడలకొద్దీ మిరపకాయలు తెచ్చుకొని సంతోషించారు. కానీ, పోర్చుగీసులు ఒక అడుగు ముందుకెళ్ళి మిరపకాయల్ని ఓడలలో ఇండియాకు తీసుకొచ్చారు.
1751 లో ఇవి మొదట కేరళ చేరాయి. ఆ తర్వాత తెలుగునేలపై అడుగు పెట్టాయి. తెలుగువారు వీటిని మిరియపుకాయలు అన్నారు. మిరియపుకాయలె మిరపకాయలు అయ్యాయని భాషావేత్తలు చెప్తున్నారు. ప్రాకృత భాషలో ‘మిరి అం’ , ‘మరీచం’ అంటే మిరియాలు. మరీచం సంస్కృతంలో మరీచి అయింది. మరీచి అన్నపదమే మిర్చిగా మారి ఎర్రమిర్చి అనే మాట వ్యాప్తిలోకి వచ్చింది. మొత్తానికి మిరపకాయలకి ఇంత చరిత్ర ఉందన్నమాట.
(శ్రీకృష్ణదేవరాయ వైభవం పుస్తకంలోని ‘రాయలనాటి రుచులు’ అన్న అంశం పై జి.వి. పూర్ణచంద్ గారి వ్యాసం ఆధారంగా ...) పొన్నాడ లక్ష్మి.
13 – 14 శతాబ్దాల కాలంలో భారతదేశానికి దగ్గరమార్గం కనుక్కోవాలనే ప్రయత్నాలు ముమ్మరం అయాయి. నేలదారి ఎంత ప్రమాదకరమో అరేబియా సముద్రంలో ఓడ ప్రయాణం కూడా అంతే ప్రమాదకరం, అయిన పరిస్థితుల్లో భారతదేశం వచ్చి సురక్షితంగా సరుకు తీసుకెళ్ళే మార్గంకోసం వెదుకులాట ప్రారంభమైనది.
కోలంబస్ కూడా ఇండియాకి దారి కనుక్కొంటూ ఇలాగె బయల్దేరి పొరపాటున అమెరికా వైపు వెళ్ళాడని అంటారు. మెక్సికో సమీపంలో ఓడ చేరింది. అక్కడాయనకి యెర్రని పండ్లు కనిపించాయి. ఒకటి కొరికి చూసాడు. కారం నషాళానికి అంటింది. కారంగా ఉండే పళ్ళు కూడా ఉంటాయా?
కొలంబస్ దృష్టి మిరియాల మీద ఉంది. ఎక్కడ కారపురుచి కనిపిస్తుందో అదే ఇండియా అని ఆయన నమ్మకం. ఇక్కడ కారపుకాయలు కనిపించాయి. ఇదే ఇండియా అనుకున్నాడు.
మిరియాలు నల్లగా ఉంటాయి. కానీ ఇవి ఎర్రగా ఉన్నాయి కదా, వీటిని రెడ్ పెప్పర్ అన్నాడు. ఇండియన్లు నల్లగా ఉంటారు కదా – ఇక్కడి మనుషులు ఎర్రగా ఉన్నారు.వాళ్ళని రెడ్ ఇండియన్లు అని అన్నారు. ఆ తర్వాత తేలింది అది అమెరికా ఖండం అని. ఏమయితే నేం?కారంగా ఉండే మరో కాయలు కనుక్కోవడం జరిగింది.
స్థానికంగా రెడ్ ఇండియన్లు “చివే” అని పిలిచేవాళ్ళు. వీటిని యూరోపియన్లు “చిలీ” అన్నారు. కాలక్రమంలో అవి చిల్లీలగా మారాయి. స్పెయిన్ వాళ్ళు అమెరికా వెళ్లి ఓడలకొద్దీ మిరపకాయలు తెచ్చుకొని సంతోషించారు. కానీ, పోర్చుగీసులు ఒక అడుగు ముందుకెళ్ళి మిరపకాయల్ని ఓడలలో ఇండియాకు తీసుకొచ్చారు.
1751 లో ఇవి మొదట కేరళ చేరాయి. ఆ తర్వాత తెలుగునేలపై అడుగు పెట్టాయి. తెలుగువారు వీటిని మిరియపుకాయలు అన్నారు. మిరియపుకాయలె మిరపకాయలు అయ్యాయని భాషావేత్తలు చెప్తున్నారు. ప్రాకృత భాషలో ‘మిరి అం’ , ‘మరీచం’ అంటే మిరియాలు. మరీచం సంస్కృతంలో మరీచి అయింది. మరీచి అన్నపదమే మిర్చిగా మారి ఎర్రమిర్చి అనే మాట వ్యాప్తిలోకి వచ్చింది. మొత్తానికి మిరపకాయలకి ఇంత చరిత్ర ఉందన్నమాట.
(శ్రీకృష్ణదేవరాయ వైభవం పుస్తకంలోని ‘రాయలనాటి రుచులు’ అన్న అంశం పై జి.వి. పూర్ణచంద్ గారి వ్యాసం ఆధారంగా ...) పొన్నాడ లక్ష్మి.
