నేడు తాళ్ళపాక అన్నమాచార్యుల వారి వర్ధంతి.
అన్నమయ్య కారణజన్ముడు. 'అన్నం బ్రహ్మేతి వ్యజానాత్'అని శృతి. అన్నమును బ్రహ్మముగా చెప్పుటచే నామమునందే వేదాంతార్ధము కనిపిస్తున్నందున అన్నమయ్య సార్ధకనామధేయుడు. దీనిని బట్టి వేదములు, ఉపనిషత్తులు, పురాణేతిహాసముల యొక్క సారమును భక్తి సంకీర్తనలలో మేళవించి, గానము చేసి సామాన్య ప్రజానీకమునకు వారి భాషలో బ్రహ్మజ్ఞానమును సులభతరముగా సూచించిన మార్గదర్శి అన్నమయ్య.
అన్నమాచార్యులు సంకీర్తనాచార్యుడై వేంకటపతిమీద ముప్పదిరెండు వేల కీర్తనలను రచించి పాడినారు. తిరుమల మొదలుకొని ఊరూరా, వాడ వాడలా 'దేవుడు మెచ్చును లోకము మెచ్చును' అన్నట్లుగ త్రికరణశుధ్ధిగా ఆ తిరుమలేశునిపై పదాలు అల్లి పాడి ప్రచారం చేశారు. ఆ ప్రచారంలో ఆయా ఊళ్ళలోని దేవుళ్ళను వేనోళ్ళ కీర్తించి, ఆ దేవుళ్ళందరిలోనూ వేనామాలవానిని దర్శించిన ధన్యజీవి అన్నమయ్య.
అన్నమయ్య ఆంధ్రసాహిత్యంలో అపూర్వమైన, అనితరసాధ్యమైన కొత్త పోకడలు ప్రవేశ పెట్టాడు. పద్యసంపదతో మాత్రమే పరిఢవిల్లే ఆంధ్రభారతికి పదసంపద కూడా సమకూర్చి సౌందర్యాన్ని ద్విగుణీకృతం చేసాడు. తొలి తెలుగు వాగ్గేయకారుడుగా ఆంధ్రసాహిత్య చరిత్రలో అద్వితీయస్థానమలంకరించాడు. జానపదుల వాడుక భాషకు సాహిత్య గౌరవం కలిగించాడు. సామెతలు, జాతీయాలు, నానుడులు, నూతన పదబంధాలు మొదలయిన వాటిని తన సంకీర్తనల్లో వాడుకున్నాడు. జోల పాటలు, మెల్కొలుపు పాటలు, పెళ్ళీ పాటలు, శోభనపు పాటలు మొదలైనవి తన కీర్తనల్లోప్రవేశ పెట్టాడు.
వాగ్గేయకారులలో దీర్ఘాయుష్మంతుడు, సంచారశీలి, పద్యపదకవితల్ని అభిమానించిన వారలలో అన్నమయ్యకు సాటి మరెవ్వరూ లేరు. ప్రజలమధ్య తిరుగుతూ, ప్రజలకోసం పదాలు పాడినవాడు. అతని రచనల్లో రైతులు, వైద్యులు, కమ్మరి, కుమ్మరి, సాలివాడు, చాకలి, గొల్ల, బొమ్మలాటలాడెవారు ఇతర నిమ్న జాతుల వారెందరో కనిపిస్తారు. వారి జీవనశైలి కళ్ళకు గట్టినట్లు కనిపిస్తుంది. వారి వారి స్వభావాన్ని భక్తికి అనుబంధంగా తీర్చడం అన్నమయ్య గొప్పతనం.
గ్రాంధికభాష తప్పవ్యావహారిక భాషను కవిత్వంలో ఏమాత్రమూ వాడని ఆ రోజుల్లో కూడా పలుచని నవ్వు, పోలయలుకలు, అమ్ముడుబోవు, బచ్చెన మాటలు, మూసిన ముత్యము మొదలైన వాడుక పదాలు గ్రంధస్తం చేసాడు. ప్రజల జీవన విధానం, పలుకుబడులు నిశితంగా గమనిస్తూ, ఎన్నో సంకీర్తనలు రాసిన అన్నమయ్య అమరుడు. అన్నమయ్య కీర్తనలు అజరామరాలు.
